In mijn vorige blogs over het wandelspreekuur heb ik geprobeerd een impressie te geven van een wandelspreekuur met studenten. Nu kan ik jullie over een andere ervaring vertellen, namelijk wandel- en natuurcoaching door studieadviseurs voor studieadviseurs.

Voor onze teamdag, voor alle studieadviseurs van de Letterenfaculteit, was aan mij namelijk gevraagd om een onderdeel van de dag in te vullen. Daar hoefde ik niet lang over na te denken en ondanks dat ik het ook spannend vond, nam ik de uitdaging graag aan.

Ik wilde wel zeker weten dat er ruimte was om werkvormen uit de wandelcoaching te gebruiken en niet dat we enkel gezellig door het bos zouden wandelen. Niet dat dit laatste van ondergeschikt belang was, maar ik was vooral benieuwd hoe mijn collega’s het zouden ervaren om met de methodes en werkvormen om te gaan. Uiteindelijk zijn er in de wandelcoaching veel methodes waarin studieadviseurs al zijn geschoold, zoals ratio-emotieve therapie, de matrix van bekwaamheid, SMART, socratisch bevragen en mindfulness. En daarbij voegen we wat de natuur te bieden heeft.

We hadden twee concrete vragen om mee te werken. Ten eerste, ‘Hoe sta ik nu in mijn werk?’ en als tweede vraag, ‘Hoe zou ik in mijn werk willen staan?’. Een toevoeging aan het antwoord op de tweede vraag was: Wat zou ik daarmee kunnen betekenen voor het team van studieadviseurs? Het was tenslotte een teamdag.
Ik koos voor een werkvorm met twee bomen om deze vragen meer vorm te geven. De eerste boom die je zou kiezen stond voor de eerste vraag en daarna een andere boom voor de tweede vraag. De opdracht was daarbij om te kiezen voor bomen die je het meest aanspraken of die je raakten, op basis van je intuïtie dus. Vervolgens zou de eerste stap zijn om zo neutraal mogelijk de gekozen boom te observeren en te beschrijven, bijvoorbeeld stam, wortelstructuur, kroon, bast, kleur, blad en eventuele opvallendheden. Daarna mocht de observatie meer associatief zijn, bijvoorbeeld welke indruk maakt de boom, is de stam robuust en stevig, hangen de takken treurig, is de kruin vol, zijn er afgebroken takken?

Nadat ik dit kort had uitgelegd aan mijn collega’s keek ik de groep rond. Zou iedereen het begrijpen? Waren ze in voor dit experiment? Of zouden ze gewoon gaan wandelen? In mijn ogen leek iedereen gretig naar elkaar te kijken. Groepjes van twee werden snel gevormd, jas aan en lekker naar buiten.

Zelf vormde ik ook een werkduo met een collega. Ik verwachtte dat dit niet voor mij zou werken omdat ik het zelf had uitgewerkt. Een beetje als jezelf kietelen, maar dan ga je daar niet van lachen. Blij verrast kon ik me wel overgeven aan de oefening en deze gaf me echt nieuwe inzichten. Hoe belangrijk is het dat je door een geïnteresseerd individu, in dit geval mijn collega, open wordt bevraagd, wordt uitgenodigd om verder te kijken en te beschrijven. Alsof er een veilig werkveld voor je wordt afgebakend, waarin jij vrij kunt onderzoeken.

Voor mijn collega probeerde ik daarna hetzelfde te betekenen. En zo stiekem om me heen kijkend zag ik de andere collega’s ook gefocust aan het werk. Met zeer grappige uitschieters van boom knuffelen tot de onbedaarlijke behoefte onderdrukken om in de boom te willen klimmen.

Na de oefening met de bomen gingen we terug naar de zaal waar we waren gestart. Er was een heel bijzondere sfeer van verbinding voelbaar. Iedereen leek zich even opnieuw te hebben opengesteld voor zichzelf en voor elkaar. Het was een teaminspanning geweest met een mooi resultaat. Daarna gingen we verder met de andere onderdelen van de dag.