Een tijdje geleden ontving ik, net als verschillende collega’s van onze universiteit, bericht over een nieuw taalproject. Medewerkers die hun taalniveau Engels willen verbeteren werden in de gelegenheid gesteld vrij laagdrempelig alle benodigde stappen te zetten. Het taleninstituut zou zelfs voor goedkeuring van de leidinggevende zorgen, dus heel complex en spannend leek het niet te worden.

Omdat mijn Engels wel wat bijgeschaafd mag worden, heb ik de digitale vragenlijst netjes ingevuld, en teruggestuurd. Als reactie kreeg ik een uitnodiging om, op een moment dat het mij uit zou komen, een Oxford Online Placement Test (OOPT) te maken. Hoewel een afspraak maken niet nodig was, vond ik het best spannend naar het testlokaal te lopen, de test te maken, en vervolgens te wachten op de uitslag. Stiekem hoopte ik dat mijn Engels toch goed genoeg zou zijn om niet op het laagste niveau te moeten starten. Opluchting toen bleek dat mijn mondelinge vaardigheden op B2 scoorden, en schriftelijk op C1. Niet slecht, maar scholing bleek wel wenselijk, waarbij verschillende opties mogelijk waren. Maar toch … alleen beslissen welke cursus voor mij geschikt zou zijn leek niet verstandig. Er moest nog een intakegesprek met een docent volgen.

Een paar weken later zat ik, wederom vol spanning, te wachten op het intakegesprek met de docent. Geen idee welke vragen gesteld zouden worden. Zou het gesprek in het Engels of het Nederlands zijn? Zou ik mijn motivatie toe moeten lichten? Ik hoopte in ieder geval dat ik te horen zou krijgen dat ik binnen het cursusaanbod zou passen. Het zou toch wel erg jammer zijn te horen dat ik voor het bijspijkeren van mijn Engels elders heen zou moeten. Nijmegen is tenslotte vertrouwd.

Het gesprek verliep in een combinatie van Engels en Nederlands, en gelukkig, mijn scholingsbehoeften passen ook helemaal bij het aanbod van het talencentrum. We sloten het gesprek positief af met de toezegging dat ik in september kan starten met een korte training ‘Professional Skills in English’.

Weer een paar dagen later zat ik, samen met verschillende collega’s in een grote ruimte voor de studiecheckgesprekken met eerstejaars. Gesprekken op basis van online vragenlijsten die bij de aanmelding in studielink ingevuld zijn. Een voor een sprak ik kort de antwoorden door, probeerde onze nieuwe lichting gerust te stellen, motivatie en interesse te achterhalen om op die manier vast te kunnen stellen of er een ‘match’ is tussen student en studie. Soms zag ik zichtbaar de spanning verdwijnen bij het bericht dat ik de student graag terug zou zien in september, tijdens de eerste collegeweek.

Pas ’s avonds zag ik de link: ik heb ook een ‘studiecheck’ gehad en weet nu hoe dat voelt.