Ik denk dat het symbool me pas echt opviel bij de berichtgeving rondom de opening van het academisch jaar. Via social media zag ik berichten voorbij komen van collega’s die een vilten rood vierkantje op hun toga speldden. Stil protest. Toen nog wel. Althans, in Nijmegen. In andere universiteitssteden had het rode vierkantje al eerder zijn intrede gedaan. 

Gretig nam ik alle informatie in me op, en voor ik het wist stond ik op de eerste koude, druilerige dag na de hete zomer tussen studenten en collega’s op het centrale plein van de campus te luisteren naar een paar toespraken. Met een rood vierkantje.

Lange tijd dacht ik echt ‘Wat doe ik hier?’. Natuurlijk zie ik dat docenten en onderzoekers een flinke werkdruk ervaren en zou ik zeker niet in hun schoenen willen staan. Rennend van college naar overleg om tussendoor nog even wat aan onderzoek te doen of een beursaanvraag te schrijven. Of ik in de schoenen van de studenten wil staan, weet ik ook niet. Ook die groep ervaart druk, heeft het gevoel van hier naar daar te moeten rennen en tracht alle ballen in de lucht de houden.

Maar nog steeds was er voor mij de twijfel. Als studieadviseur hoor ik op te komen voor studenten, ben ik er voor collega’s, maar waarom is er dan nooit aandacht voor mij? Of mijn collega’s? Wij ervaren toch ook werkdruk? Ik hik regelmatig aan tegen een overvolle mailbox, een vol spreekuur, collega’s die langs alle kanten aan me trekken en verschillende overleggen waarvan verwacht wordt dat ik acte de préséance geef.
De voorbije jaren zijn er ook voor studieadviseurs steeds meer taken bijgekomen. Gesprekken rondom het BSA, Studiekeuzecheck/Matching, steeds meer psychische problemen bij studenten (die vervolgens aankloppen bij een studieadviseur).

Net op het moment dat ik dacht ‘Ik heb het koud, ik ga naar binnen’, brak de zon door. Een van de sprekers had het niet alleen over de werkdruk van docenten, onderzoekers en studenten, maar vond dat we ook moesten stilstaan bij de werkdruk van studentpsychologen en studieadviseurs.

Ik ben niet veel langer gebleven, moest weer rennen naar een overleg, maar droeg daar wel mijn rode vierkantje met trots.