Als ik doorvraag wat hij voelt, denkt en ervaart op een gemiddelde dag, vertelt hij over zijn zwaarmoedigheid: ‘Ik lig het liefst de hele dag op de bank waar niemand me kan zien. Ik ben raar, anderen vinden me raar.’ Ik denk terug aan mijn vele gesprekken met studenten op de universiteit en hoe ontelbaar vaak ik heb gehoord: ‘Ik ben raar’ of ‘ik ben anders’. Ik denk terug aan mijn eigen studententijd, toen ik me ook regelmatig inbeeldde dat mensen me raar vonden. Ik denk terug aan vorige week, toen ik in de rol van journalist iemand interviewde, even nerveus was en door me heen schoot: ‘Hij ziet mijn zenuwen, hij vindt me raar.’ In het hoofd spookt van alles rond; bij iedereen. Dat is niet raar. Dat is menselijk.