De kern van deze theorie: er zijn voor de ander, cliënten erkenning geven in wat ze meemaken, anderen waarderen om wie ze zijn en ze het gevoel geven dat ze de moeite waard zijn.

De cliënten van de studieadviseur zijn de studenten. Een groep die van alle kanten te horen krijgt dat ze sneller moeten studeren met hogere cijfers. Zo zegt het Bindend Studieadvies: grote kans dat je helemaal niet op deze opleiding hoort! De aanwezigheidsplicht fluistert: je mag niet ziek worden. De meritocratische maatschappij roept: falen is je eigen schuld! Excellentieprogramma’s impliceren: bij ons zitten de echt goede studenten. In het boek De mooiste tijd van je leven? beschrijft Toske Andreoli deze geluiden bij de universiteit en in de samenleving.

Veel studenten hebben het hier zwaar mee. Het mooie van het werk als studieadviseur is, dat je deel kan zijn van een ander geluid. In ons werk kunnen wij tegen studenten zeggen: je hoort hier, op dit moment, op deze plek. Vanuit hier kijken we naar volgende stappen, op jouw manier, in jouw tempo. Ik loop en denk met je mee, ik luister, ik ben er.

Veel gesprekken, mailtjes en appjes van studenten lijken misschien vooral over praktische vragen te gaan. Door als studieadviseur aandacht te hebben voor de mens achter de vraag, is elk contact een moment van presentie. Inmiddels werk ik bijna tien jaar als studieadviseur, en om de zoveel tijd krijg ik nog de vraag: zou je niet nog iets met je opleiding tot geestelijk verzorger willen doen? Mijn antwoord is dan: dat doe ik al!