Waar ik eerst face-to-face gesprekken had met studenten doe ik nu het meeste via de telefoon, en soms via Skype-for-business. In het begin van de lockdowns probeerde ik nog te videobellen met mijn studenten, maar dat liep vaak op gekke situaties uit. Bij mij deed het geluid het niet, bij de ander het beeld niet, of andersom. Zo heb ik eens met twee studentes gevideobeld, waarbij we elkaar wel konden zien, maar we elkaar hoorden via de telefoon. Of waarbij ik hen wel hoorde, maar zij mij niet, dus ik stelde mijn vragen via de chat. Niet ideaal dus (wel lachwekkend).

Wat wel en voordeel is van deze tijd, is dat je gedwongen word oplossingen te bedenken voor problemen die er nooit waren. Zo organiseren wij met ons opleidingsteam twee zoom-sessie per periode per jaarlaag. Dit deden we op campus ook al, aan het begin van een semester (=twee periodes), maar we doen dit nu dus vaker. Tijdens zo’n sessie vertellen we wat de studenten kunnen verwachten van de vakken van die periode en gaan we met hen in gesprek over de dingen die spelen bij de opleiding, maar ook bij hen. Een standaard onderdeel is een anonieme Menti waarbij we vragen hoe het met hen gaat en of ze signalen oppikken over hoe het met andere studenten gaat. Vaak komen de studenten zelf met ideeën om bepaalde problemen op te lossen. Zo hebben twee mentoren (ouderejaars studenten) een challenge bedacht, waarbij eerste en tweedejaars studenten wekelijks in groepjes, wel online, een opdracht moeten maken. Het resultaat is vaak een foto die ze op een WhatsApp groep zetten. De studenten die de meeste challenges hebben volbracht krijgen een ijsbon van een ijspecialisatiezaak in de stad. Ondanks dat de studenten nog nauwelijks op de campus mogen komen kunnen ze zo toch informeel contact hebben met elkaar.

Ook buiten Corona-tijden gebeuren er dingen in het leven van student waardoor hun leven opeens op z’n kop staat. Voor-Corona had ik dan wat vaker een gesprek met een student, maar nu voelde dat niet meer genoeg, ik had het gevoel dat ik er niet echt voor ze kon zijn, omdat ik ze niet echt kon zien. Bij hen langs gaan vind ik te ver gaan, maar een kaartje sturen kan natuurlijk wel! Ik heb online een stapel kaartjes besteld en als een student flinke tegenslag heeft/heeft gehad dan stuur ik een handgeschreven ‘opkikker’ kaartje. Natuurlijk verwacht ik geen reactie terug, maar als ik er toch een krijg, dan is dat altijd hartverwarmend en een bevestiging dat het ook in deze gekke tijden lukt iets voor de studenten te doen.

Blijkbaar is Corona toch nog ergens goed voor, want deze kleine geste met een grote uitwerking houden we er in!

Nynke Penninga