Scholieren en ouders betekent een jurk en hakken, alleen studenten is een beetje losser. Een paar jaar geleden heb ik met mezelf afgesproken dat ik een nieuwe jurk mag kopen wanneer ik op zaterdag moet werken. Dus daar sta ik: nieuwe jurk, hakken, en een stuk of 20 scholieren met hun ouders. Of ouder. Maximaal 1 per scholier is toegestaan. Ik lap de regels aan mijn laars (met hak) en nodig de vader die op de gang is blijven staan uit om ook plaats te nemen in de zaal. Bij mij is de zaal tenslotte nooit vol. 

Samen met een docent en twee studenten wacht ik tot we mogen beginnen. Elke keer opnieuw, al ruim 10 jaar lang, een paar keer per jaar, schiet op dat moment hetzelfde door mijn hoofd ‘Als mijn oud-docent me nu eens zou zien.’

In het eerste jaar van mijn studie werd ik al in het eerste semester voor de leeuwen gegooid: lesgeven aan vijftienjarigen. Het liep niet echt zoals gepland. Spreken voor een groep leek niet voor mij weggelegd. Liefst van al was ik diep onder het bureau gekropen zodat ik de leerlingen niet meer aan hoefde te kijken. Na afloop sprak mijn docent me aan. Als hij niet in de zaal had gezeten, hadden de leerlingen me met stoelen en banken naar buiten gesmeten.

Op een of ander reden is het me gelukt over de angst voor groepen te spreken te stappen en voor ik het wist stond ik in een collegezaal voor 350 14-jarigen. Best spannend, maar ook weer heel erg leuk. Van dat moment heb ik genoten, net zoals ik nu nog elke keer kan genieten, van het geven van voorlichting aan studiekiezers.

Een voorlichtingsdag is druk, je wordt geleefd, levert een vrije zaterdag in. Maar het brengt me ook wat moois: verbazing bij ouders en scholieren dat er zoveel mogelijkheden zijn, en een volle kleerkast.