De druk is hoog om succesvol te zijn op alle fronten. Ruimte om te falen is er weinig en moet onderbouwd kunnen worden. Alles lijkt zichtbaar op social media. Beelden van andere (“wel succesvolle”) studenten zijn overal om te confronteren met de eigen realiteit.

Als studieadviseur wil ik graag dat studenten keuzes kunnen maken die bijdragen aan hun welzijn. Regelmatig betekent dat dat er iets op een lager pitje moeten worden gezet. Dat is soms de studie, maar vaker is dat (ook) het sociale leven. Niet elke uitnodiging accepteren. Minder feestjes. Drankjes afslaan. Maar hoe ga je als studieadviseur in tegen die sterke druk? “Je moet niet” kan tenslotte ook al snel gaan voelen als “je mag niet”. En als er van twee kanten geduwd (of getrokken) wordt, blijft de student uiteindelijk op dezelfde plek vast zitten.

Een optie waar ik afgelopen maanden mee heb gespeeld in individuele gesprekken met studenten, is om mijzelf bewuster ook meer als persoon te laten zien. Als we van onze studenten hopen dat ze de moed gaan vinden om zich kwetsbaarder op te stellen, om aan te geven wat hun grenzen zijn en dat ze daarop hun keuzes baseren, kunnen wij dan daarin een voorbeeld zijn tijdens onze gesprekken?

Een goed uitgangspunt lijkt mij dat wij gesprekken voeren die niet alleen vertrouwelijk zijn, maar ook zo voelen. Ik denk dat dat kan door niet alleen van de student te vragen om jou te vertrouwen, maar dat jij hem of haar ook vertrouwt om jou als persoon te mogen zien. Mijn studenten mogen best weten dat ook de studieadviseur weleens haar dag niet heeft. Sommigen weten wat meer van mijn academische achtergrond. Anderen weten dat ik ook heel introvert ben. Het gesprek gaat niet over mij, maar die kleine glimp van ‘de studieadviseur als mens’ helpt het gesprek naar andere niveaus te tillen.
Als we het hebben over “nee” durven zeggen en eigen grenzen bewaken, in het Engels zo mooi samengevat in het woord ‘self care’, dan denk ik dat het beter aankomt in een gesprek waarbinnen dat ook gebeurt.