In dit boek schrijft Andreoli dat studenten het steeds zwaarder hebben. De tijdsgeest zorgt ervoor dat de druk aan alle kanten oploopt: prestatiedruk, studiedruk, financiële druk, healthy lifestyle, het stapelt op.

Tegelijkertijd leggen de studenten zelf de lat hoog, want het leven is maakbaar en als je faalt ligt het aan jezelf. Lukt het je niet om de perfecte student te zijn, dan ben je ‘kapot’ en moet je ‘gerepareerd’ worden met workshops en cursussen. Of wordt er een uitzondering voor je gemaakt op basis van bijzondere omstandigheden.

Maar waarom laten we studenten niet zelf bepalen hoe ze hun studietijd inrichten? Misschien is het wel beter voor de universiteit om te bedenken wat voor mensen we willen afleveren (welk gedrag) in plaats van op te leggen dat ze in het standaard scenario moeten passen. Is een opleiding wel ‘studeerbaar’ voor iedereen? De universiteit zou studenten kunnen helpen met de behoefte aan ritme, discipline en sociale cohesie met vaste kleine groepen, meer contacturen en bijvoorbeeld een eigen gebouw per studie en een betere relatie met pedagogisch goed opgeleide docenten. Maar de student kan pas echt zijn eigen studententijd en leven stileren als belemmeringen van bovenaf, zoals het BSA worden afgeschaft.

Tijdens de boekenclub meeting via ZOOM bespraken we in break out rooms eyeopeners en discussiepunten uit het boek in relatie met ons eigen werk. Over dat de thesis bij sommige opleidingen toch wel veel individueel werk ineens is. Of de universiteit inderdaad ritme moet ondersteunen, of juist niet (experiment: bieb 24/7 open)? Over het afschaffen van het BSA en of er dan een betere selectie aan de poort zou moeten zijn om te voorkomen dat teveel studenten in de verkeerde studie blijven hangen. Of hoeveel meer tijd we kwijt gaan zijn aan de begeleiding van studenten als het BSA niet meer als indicatie voor de geschiktheid van een student voor die studie kan worden gebruikt. Maar ook over hoe Covid de sociale cohesie ondergraaft. En de vraag hoe haalbaar het is (in geld en middelen) om met grote studentenaantallen kleine groepen, een eigen gebouw en veel meer docentenbegeleiding te realiseren (het is een keuze!). Wat is de grens tussen ‘pamperen’ van studenten en zelfstandige ondernemende werknemers afleveren? Zouden we net als in andere landen misschien een vormingsjaar moeten hebben en in wat voor vorm dan?

Terug in de sessie mochten we per break out room onze vragen afvuren op schrijfster Toske Andreoli, die inmiddels was aangesloten. Bijvoorbeeld over wat er zou gebeuren als je het BSA (of de B daarin) laat vallen. Studenten blijken nog niet in staat zelf te reflecteren en te beslissen of zij en de studie een match zijn. Dus wat moet er dan zijn aan ondersteuning om dat proces te begeleiden?

Het was erg leuk om met de schrijfster zelf te kunnen sparren en ideeën uit te wisselen. Zo krijg je toch weer extra energie om dingen uit te proberen in je eigen werk!

Ik kijk al uit naar de volgende boekenclub op 15 april. Welk boek zullen we kiezen? Doe een suggestie!