“Wat zit ik hoog!”, is mijn eerste reactie na het zien van een zelf opgenomen gesprek tussen mij een student. “En een gesprek voeren met een kop koffie in je hand staat ook stom, dat is helemaal niet nonchalant”.

In het kader van verdere professionalisering als studieadviseur doe ik mee met de pilot Competentie Ontwikkeling Studieadviseurs. En een van de onderdelen betreft het analyseren van begeleidingsgesprekken.
Na het horen van mijn opmerkingen wil mijn directe collega, met wie ik de werkkamer deel, dolgraag meekijken. “Nog even niet…. eh…. eerst maak ik mijn eigen analyse af”, klinkt het zwakjes uit mijn mond, onzeker geworden van mijn eigen beelden.

Toch ervaar ik deelname aan de pilot als heel positief. Ik ben me weer even zeer bewust van wat ik doe en hoe ik het doe. De automatische piloot is eraf. Het is terug in de tijd. Een beetje zoals de eerste gesprekken die ik heb gevoerd als studieadviseur; wat schuchter met een vleugje onzekerheid en heel bewust.

Een uurtje later krijg ik van de betreffende student de evaluatie terug van dit, in mijn ogen, zeker niet beste gesprek ooit. Deze feedback geeft de burger weer moed. Veel positieve punten, met name de ontspannen en open sfeer wordt geroemd. Hierdoor heeft de student het gevoel dat hij alles op tafel kon leggen.

Als dit het beeld is mag iedereen wat mij betreft de opname wel zien. De onzekerheid is volledig verdwenen. Met mijn hoofd enigszins in de wolken ga ik vol vertrouwen naar de verbeterpunten.

Ah, maar een verbeterpunt…. ,dit gaat zeer goed.

“Volgende keer graag op tijd starten”, staat er. Auw, pijnlijk. Over die koffie in de hand tijdens een gesprek had ik dus gelijk: dat is stom. Dit genante kopje koffie was namelijk de reden dat ik te laat was. Deze automatische piloot heb ik definitief geschrapt. Verbeterpunt afgevinkt.